Moon Taejun (1970-)

თოვლიანი ღამე

ჰოი, ჩემი უცოდველთვალება შეყვარებული,
ვერცხლის ქერცლი რომ შეესახლა თვალის გუგებში.
ამაღამ მოთოვს.
თეთრი პირსახოცი რომ მომხვია ყელზე, სახე დამბანა.

ოჰ.. ჩემი საბრალო შეყვარებული.
მარტოსული ზეციდან,
წმინდა სიჩუმე დაეშვა.
თვალები დავხუჭე.

მინდოდა დამემახსოვრებინა მისი ხელები,
დრო, როცა ისინი ჩემს სახეს ბანდნენ.

Kim Chun-soo (1922-2004)

ყვავილი

სანამ მას სახელს დავარქმევდი,
ის არაფერი არ ყოფილა,
უბრალო მოძრაობის გარდა.

როცა მას სახელი ვუწოდე,
ის ჩემთან მოვიდა
და ჩემი ყვავილი გახდა.

ვის შეუძლია მომიხმოს ისე,
მე რომ მას ვუხმობდი?
დამიძახოს ისე,
ჩემს სინათლეს და სურნელს
რომ შეჰფერის,
იმისთვის, რომ გავხდე მისი ყვავილი?

ჩვენ ყველას გვსურს,
რომ ვიყოთ ვიღაცისთვის რაღაც.
შენ მე, მე კი შენ
გვინდა, რომ ერთმანეთს
მივაპყროთ მზერა,
რომელიც არ იქნება დავიწყებული.

Seo Jung-ju (1915-2000)

კეთროვანი

მზის შუქი ციდან
დაეცა კეთროვანს,
მწუხარებით სავსეს.

როცა მთვარე ქერის მინდორს
თავს წამოადგა,
მან ბავშვი შეჭამა*.

და შემდეგ, ის ქვითინებდა მთელი ღამე,
როგორც ალისფერი ყვავილი.

______________

*არსებობს კორეული მითი, რომლის თანახმადაც თუ კეთროვანი ბავშვის ფილტვს შეჭამს, ის გამოჯანმრთელდება.

Baek Seok (1912-1963)

ნატაშა, თეთრი ვირი და მე

ამაღამ დაუსრულებლად ბარდნის,
რადგან მე, საბრალო კაცს,
მიყვარს მშვენიერი ნატაშა.

ნატაშა მიყვარს,
თან ბარდნის.
მე კი მარტო ვზივარ და ბრინჯის ღვინოს ვსვამ.
ბრინჯის ღვინოს ვსვამ, ვფიქრობ:
ნატაშა და მე,
მინდა, ზამთრის თოვლიან ღამეს,
თეთრი ვირით მივსეირნობდეთ,
გადავიაროთ შორეული, სევდიანი მთა
და დავსახლდეთ ლამაზ სახლში.

უსასრულოდ ბარდნის.
ნატაშაზე ვფიქრობ.
ის აუცილებლად უნდა მოვიდეს.
როდის მოხვალ ჩემთან? როდის დამელაპარაკები?
აი.. ის მოვიდა და ყურში ჩამჩურჩულა:
“შენ ისეთ რამეს კრავ ხელს, როგორიცაა სამყარო,
რადგან ის არეულია,
მაგრამ შორეულ მთებში გადახვეწა,
არ ნიშნავს იმას, რომ ყველაფერი დაკარგე.”

თოვლი ბარდნის უსასრულოდ,
მშვენიერ ნატაშას ვეყვარები,
და ამაღამ, სადღაც თეთრი ვირიც იყვირებს.

კორეულიდან თარგმნა თეონა კომახიძემ

მე მოვალ ჩემი გულის შემოსაწირად

მე მოვალ ჩემი გულის შემოსაწირად
მაშინ, როცა გამთენიისას კაკლის ფოთლებზე სიბნელე მოგროვდება,
მე მარტოხელა კაჭკაჭივით ვცხოვრობდი და ველოდი
პირიდან ველურ ყვავილებს ვისროდი და ჩემს უძველეს
სულს გაჩვენებდით.
ისე ვიცხოვრე, როგორც კაკლის ყვავილმა,

მაგრამ..

მწარედ მოვთქვამდი იმ მწერივით,
ზაფხულში კანს რომ იცვლის.
და ვიმღერებ მონატრებისგან გაგიჟებული
იმ სიმღერით, რომელიც თითის ანაბეჭდებს გააპნევს ჰაერში.

ეს იქნება სიმღერა, რომელიც ცეცხლივით იფეთქებს ყელში.
ეს სევდიანი სიმღერა იქნება.
მე აქ იმისთვის მოვედი, რომ ჩემი გული გავცე.

რაღაც მაქვს შენთვის სათქმელი

ბრინჯის მინდვრებში, მთის ჩრდილზე
უძრავად დგას მოხუცი ჩიტი, იბისი.
ვხედავ ღრმა ფიქრებს, რომლებიც მის სხეულში მკვიდრობენ
ისევე, როგორც ერთ დღეს ცარიელ აუზს ვუყურებდი.
ასე გამოიყურება მარტოობა?
საღამოვდება, მთების ჩრდილები ნელ-ნელა ეხებიან იბისის ფეხებს.

რადგან ის იხმეს

საღებავივით შავი და ყინულივით ცივი,
ჭიანჭველის ბუდიანი სახე,
თუმცა, მისი ფეხები, ირმისაზე უფრო წვრილია
ამ თვალუწვდენელ ბაღში.
ბევრი დრო მქონდა დასაწყნარებლად,

იმ უცნაურ სიმშვიდეს სევდიან დასასრულს ვუწოდებდი.
ბოლოს ბებია თხუთმეტი წლის ასაკში ვნახე.

კორეულიდან თარგმნა თეონა კომახიძემ

***

ყრმა ელისს

ელის, როცა დაიყვირებს შავ ტყეში შაშვი,

ეს არის შენი აღსასრული.

ტუჩები სვამენ ლურჯ კლდეთა წყაროს სიგრილეს.

აცადე შენს შუბლს ჩუმი სისხლდენა,

ძველთაძველი ლეგენდების და

ჩიტთა ფრენის შავბნელი არსის.

მაგრამ ღამეში მიაბიჯებ შენი რბილი სვლით,

მეწამული მტევნებით სავსე რომ დაკიდებულა,

უფრო ლამაზად ირხევიან შენი ხელები ლურჯში.

ეკლების ბუჩქი გაიჟღერებს,

იქ სადანც შენი გამთვარებული თვალებია.

ო, რა ხანია განუტევე, ელის.

ჰიაცინტია შენი სხეული,

მასში ჩაძირავს ბერი დასანთლულ თითებს

შავი მღვიმეა ჩვენი დუმილი,

მისგან ხანდახან გადმოაბიჯებს დინჯი ცხოველი

და ნელა დახრის დამძიმებულ ქუთუთოებს.

შენს საფეთქლებზე წვეთვით იღვრება შავი ნამი,

ჩამქრალ ვარსკვავთა სულ ბოლო ოქრო.

ელისი
1

სრულყოფილია ამ ოქროსფერი დღის სიჩუმე.

ბებერ მუხის ქვეშ

გამოჩნდები, ელის, მიძინებული მრგვალი თვალებით.

მათი სილურჯე შეყვარებულთა თვლემას ირეკლავს.

შენს ბაგეებზე

დადუმდება ოხვრა ვარდისფერი.

საღამოს მძიმე ბადეს ზიდავს მეთევზე.

კეთილი მწყემსი

გარეკავს ფარას ტრყისპირისაკენ.

ო, როგორი მართალია, ელის, ყველა დღე შენი.

ჩუმად ეღვრება

შიშველ გალავანს ზეთისხილის ხის ლურჯი სიჩუმე,

განუტევებს მოხუცი კაცის ბნელი სიმღერა.

მოოქროვილი ნავი

არწევს, ელის, შენს გულს მარტოსულ ცაში.

2

ნაზი ზარების თამაში ჟღერს ელისის მკრედზე

საღამოს,

როცა მისი თავი შავ ბალიშში ჩაიძირება.

ლურჯი ნადირი

სისხლისგან იღვრება ჩუმად ეკალბარდში.

დგას იქ მარტო ყავისფერი ხე

მისგან ცვივა ლურჯი ნაყოფი.

ნიშნები და ვარსკვლავები

ჩუმად საღმოს გუბურაში იძირებიან.

გორებს უკან დაზამთრებულა.

ლურჯი მტრედები ღამე

ყინულოვანოფლსისრუტავენ

ელისის კრისტალური შუბლიდან რომ გადმოიღვრება.

ისევ გაისმის

შავ გალავართან ღმერთის ეული ქარის შრიალი.

თარგმნა მარიამ შუბლაძემ

შენ მას იცნობდი. ჩუმი იყო, მთებს მზერით ყლაპავდა.
ის შეგეხო, წყლის შროშნების მსგავსად, სიბნელეში თავს რომ გესხმიან,
პორტალების მსგავსად, შიშებად რომ იქცნენ.
როგორც ამოთქმული სიტყვა, წერტილი,  ის შენ გეკუთვნის.

ცოდნა უსარგებლოა, მიმართულება უფორმო. მანძილი
ფორმას განსაზღვრავს. დედამიწის ასაკი მცირეა. მან თქვა,
რომ თვლა იწყება გომბეშოს პირველი სიმღერით.
მოგონება გზას უმადლის თავის სახელს. ჯერ კიდევ ღმერთამდე
განისაზღვრა ახალშობილების ღრმული. შენც შეიმეცნე.
თავს წყალქვეშ იჭერ. შენს სახეში
თევზი კითხულობს სინათლის რეფრექციას და იქ ცურავს.
თევზში ოთახია რომელსაც არასდროს ტოვებ. კარი
იმ სამეფოში ტოტებივით იფურჩქნება გაზაფხულზე.
ცივა. ის შენს თავს ორბიტასავით ატრიალებს,
აბრუნებს მას დასაწყისში, ქვესკნელში,
შენობაში, რომელიც მხოლოდ მისალმებისგან შედგება, სანამ ის წავა.

ხეტიალი ხეობისკენ, ჰაერის გასერვისკენ
სურნელი ფრინველების ზურგზე, რომელიც გაბრუებს.
ის იხდის დახურული ფილტვებით და ღია პირით
მხოლოდ და მხოლოდ ბუდის ასაგებად. რადგან დაფრინავს,
ის მძიმეა. უცნაური მომენტი, როცა იღვიძებ,
სიზმარში, როგორც ხაზი და სიზმარი, გემორჩილება
სურათში მის გაშლილ ხელს წარწერა ემატება,
და თავს იწამებს კითხვით – სად იყავი დაბადებისას?

თარგმნა თეონა კომახიძემ

წვიმა

წვიმს და ამბობ, თითქოს, ღრუბლები
ტირიან. მერე პირს იფარავ და უჩქარებ
ნაბიჯს. თითქოს, ტიროდნენ ეს გალეული ღრუბლები.
შეუძლებელია. მაშ, საიდანღა, მთელი ეს რისხვა,
ეს სასოწარკვეთა, ჯოჯოხეთის გზაზე რომ მიგვაქანებს?
ბუნება ზოგიერთ წესს
იდუმალებაში, თავის ნახევარძმაში იმალავს. და იმაზე მალე, ვიდრე
იფიქრებდი, ეს საღამო,
აღსასრულის საღამოდ რომ დასახე, მელანქოლიის
საღამოდღა მოგეჩვენება, ხსოვნაში გამქრქალ
საღამოდღა სიმარტოვის: ბუნების სარკე. ან, იქნებ
სულაც დაგავიწყდეს. წვიმა, ქვითინი, შენი ნაბიჯები
შვერილებზე სიარულისას ჭექენ. უმნიშვნელონი.
იტირე და გადნენ შენი ანარეკლები
ბულვარის გზაზე ჩამწკრივებული მანქანების
საქარე მინებში. მაგრამ, თავს ვერ დაკარგავ.

უკანასკნელი ველური

1

ბოლო ჩვენებიდან ცარიელ ქუჩებში გამოვაბიჯე. ჩონჩხმა
ამიარა გვერდი, მთრთოლვარემ, ნაგვის მანქანის ანტენაზე
გადმოკიდებულმა. მენაგვეებს სახეებს დიდი ყვითელი ქუდები
უფარავდათ. მგონი, მაინც ვიცანი:
ძველი მეგობარი. ესეც ასე! ვუთხარი თავს
ორასჯერ მაინც,
სანამ სატვირთო ქუჩის ნაკეცში დაინთქმეოდა.

2

წასასვლელი არსად მქონდა. კარგა ხანს
ვიბოდიალე თეატრის გარშემო
იქნებ მეპოვა კაფე, ან ღია ბარი.
ყველაფერი დაეკეტათ, კარები და დარაბები, მაგრამ
ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ შენობები ცარიელი ჩანდა, თითქოს
აღარავინ ცხოვრობდა მათში. საქმე არ მქონდა,
იმის გარდა, წრეებზე მევლო და მომეგონებინა,
მაგრამ მეხსიერებამაც დამაღალატა.

3

თავი „უკანასკნელ ველურად“ მეჩვენებოდა
თეთრი მოტოციკლით რომ ხაზავს
ქვემო კალიფორნიის ქუჩებს. ჩემ მარცხნივ ზღვა და ზღვა ჩემ მარჯვნივ
და ჩემ შუაში ყუთი სავსე გამოსახულებებით, თანდათანობით
რომ იცრიცებოდნენ. ბოლოს დაცარიელდებოდა ყუთი?
ბოლოს მოტოციკლი ღრუბლებთან ერთად გაუჩინარდებოდა?
ბოლოს ქვემო კალიფორნია და „უკანასკნელი ველური“
სამყაროსა და არყოფნაში გაითქვიფებოდნენ?

4

მეგონა, ვიცანი: ქუდი ყვითელი ნაგვის ქვეშ,
ბავშვობის მეგობარი. არასდროს მშვიდი. არც ერთი ზედმეტი დარტყმა
ცალ რეგისტრში. პოეტები იტყოდნენ მის მუქ თვალებზე: ჰგვანან ორ ფრანს
ქალაქის ცაზე გამოკიდებულს. უდავოდ უმამაცესი. და მისი თვალები
ორი პატარა შავი ფრანი შავ ღამეში. სატვირთოს
ანტენაზე გადმოკიდებული ჩონჩხი ჩვენი სიჭაბუკის ლექსზე
ცეკვავდა. ეცეკვებოდა ჩონჩხი ფრანებსა და ჩრდილებს.

5

ქუჩები ცარიელი იყო. მციოდა და თავში
„უკანასკნელი ველურის“ სცენები მიცოცხლდებოდა. მძაფრსიუჟეტიანი ფილმი ინტრიგით:
მოვლენები მხოლოდ ვითარდებოდნენ. მთავარი კი: ჩუმი სივრცე,
უსიცოცხლო, მხოლოდ ქარითა და წარსულით. მოტოციკლები, ტყვიამფრქვევებიდან
გახსნილი ცეცხლი, საბოტაჟები, 300 მკვდარი ტერორისტი, სინამდვილეში
სიზმრებზე მსუბუქი სუბსტანციებით ქმნილი არსებები.
კაშკაშა
ნანახი და უნახავი. ხილული და უხილავი. სანამ არ
გათეთრდა ეკრანი და ქუჩაში არ გამოვაბიჯე.

6

კინოთეატრის გარშემო, შენობები, ხეები, საფოსტო ყუთები,
საკანალიზაციო არხების პირები, ყველაფერი იმაზე დიდი მოჩანდა,
ვიდრე ფილმის ნახვამდე იყო. კესონები ცაში აზიდულ ქუჩებს მიჰგავდნენ.
უძრავი ფილმიდან გიგანტების ქალაქში ხომ არ
მოვხვედრილიყავი? წამით ვიფიქრე, რომ შეიშალნენ პერსპექტივა და
ზომა. ბუნებრივი შეშლილობა. უკუთხობა. ჩემი ტანსაცმელიც
კი გამოცვლილიყო! ცახცახით ჩავიჩურთე ხელები
ჩემი შავი ჟაკეტის ჯიბეებში და წავედი.

7

ნაგვის მანქანის კვალს ისე მივყვებოდი, ზუსტად არ ვიცოდი,
რის პოვნას ვცდილობდი. ყველა ქუჩა
ოლიმპიური სტადიონის კოლოსალურ უკიდეგანობაში დნებოდა.
სამყაროს სიცარიელეში გამოსახული ოლიმპიური სტადიონი.
უვარსკვლავო ღამეები გამახსენდა, თინეიჯერი მექსიკელი გოგოს თვალები,
მისი მოშიშვლებული მკერდი და ჯაყვა. სადაც მე ვარ
მხოლოდ თითის წვერებით შეიძლება დანახვა, გავიფიქრე. აქ არავინაა.

8

„უკანასკნელი ველურის“ სანახავად წამოსულს, კინოთეატრიდან გამოსვლისას
წასასვლელი აღარსად მქონდა. რაღაცნაირად, თავად ვიყავი
ფილმის პერსონაჟი და ჩემმა შავმა მოტოციკლეტმა
პირდაპირ განადგურებისაკენ გამაქროლა. აღარ ცეკვავდა მთვარის შუქი
ვიტრინებზე, აღარ იყვნენ ნაგვის მანქანები და გარდასულები.
სიკვდილისა და ძილის შეწყვილება ვიხილე და გამოვცარიელდი.

ბარსელონას მწუხრი

რა შეიძლება ბარსელონას მდორე მწუხრზე ითქვას. გახსოვს
რუსინოლი რომ ერიკ სატის ხატავდა en el seu estudi?
ასეთია ბარსელონას ჯადოსნური მწუხრი, როგორიც სატის თვალები და
თმები, როგორიც რუსინოლის
სიფაქიზე. უზენაესი სილუეტებით დასახლებული, ზღვისა
და მზის ბრწყინვალება სიყვარულისთვის აშენებული
დაკიდული თუ მიწისქვეშა სახლების ფონზე. სარა ჰიბერტისა და
ლოლა პანიაგუას ქალაქი,
ნაკვალევებისა და სრულიად უმიზეზო საიდუმლოებების ქალაქი.
მუხლმოდრეკისა და სიმების ქალაქი.

გოძილა მეხიკოში

ყურადღებით მისმინე, შვილო: ბომბები ცვიოდა
მეხიკოს ციდან
თუმცა, ვერავინ ამჩნევდა.
ჰაერი ქუჩებსა და
ღია ფანჯრებში აფრქვევდა საწამლავს.
შენ ახლახანს გეჭამა და მულტფილმს
უყურებდი ტელევიზორში.
მე გვერდითა, საწოლ ოთახში ვკითხულობდი
როცა მივხვდი, რომ დავიხოცებოდით.
თავბრუსხვევითა და გულისრევით გავხოხდი
სამზარეულოში და იატაკზე დაგინახე.
ერთმანეთს ჩავეხუტეთ. შენ მკითხე, რა ხდებოდა
არ მითქვამს, რომ სიკვდილის გეგმაში ვეწერეთ
გითხარი, რომ მივემგზავრებოდით
კიდევ ერთხელ, ერთად და არ უნდა შეგშინებოდა.
როცა გაქრა, სიკვდილმა
არც კი დაგვიხუჭა თვალები.
რა ვართ, მკითხე ერთი კვირის ან ერთი წლის მერე
ჭიანჭველები, ფუტკრები, თუ მცდარი რიცხვები
შემთხვევითობის ვეება, მყრალ სუპში?
ადამიანები ვართ, შვილო, თითქმის ჩიტები,
საჯარო გმირები და საიდუმლოებები.

დაკარგული დეტექტივები

ბნელ ქალაქში დაკარგული დეტექტივები.
მათი კვნესა მომესმა.
მათი ნაბიჯები მომესმა სიყმაწვილის თეატრში.
ისარივით გამოტყორცნილი ხმა.
კაფეებისა და პარკების ჩრდილები,
ახალგაზრდების შეკრების ადგილები.
დეტექტივები, რომლებიც თავიანთ
გაშლილ ხელისგულებს დაჰყურებენ,
მათივე სისხლით მოსვრილი ბედისწერა.
და ვეღარც კი იხსენებ
ჭრილობის მდებარეობას,
სახეებს, რომლებიც ოდესღაც გიყვარდა
ქალს, რომელმაც სიკვდილისაგან გიხსნა.

თარგმნა ნინო ჩაჩავამ